در مروج الذهب آمده است: سالي معاويه به حج رفت، و در مسجد النبي و بر منبر پيامبر مي‌خواست، علي را سبّ كند كه سعد بن ابي وقاص، به او اعتراض كرد، و از مسجد خارج شد.[4] هـ: نقل است: معاويه، بعد از وفات سعد ابن ابي وقاص بر منبر پيامبر (ص) رفت و علي را دشنام داد و به كار گزارانش نيز دستور داد اين كار را انجام دهند.[5] و: ابن ابي الحديد از جاحظ نقل مي‌كند: كه گروهي از بني‌اميه درخواست عدم سبّ و لعن علي (ع) را از معاويه مي‌كنند و معاويه مي‌گويد: نه، بخدا سوگند مگر هنگامي كه كودكان بر اين باور بزرگ شوند و بزرگان به پيري برسند و گوينده‌اي پيدا نشود كه فضيلتي از او را بر زبان آورد.[6] ز: طبري آورده است: معاويه در قنوت علي (ع) ابن عباس، مالك اشتر و حسنين را لعن مي نمود.[7] ح.: ابن حزم آورده است: معاويه در قنوت، علي (ع) را لعن مي كرده است.[8] و وطواط[9] و ابن اثير[10] نيز اين را نقل كرده‌اند. ط: اندلسي در كتابش مي‌گويد: عقيل برادر حضرت اميرالمؤمنين (ع) براي درخواست كمك مالي نزد معاويه، آمد و معاويه براي اجابت درخواست عقيل، شرط سبّ و دشنام علي (ع) را براي او گذاشت. كه عقيل بر منبر رفت، و گفت: معاويه به من مي‌گويد علي (ع) را لعنت كنم. خدا او را لعنت كند.[11] كه منظورش از «او» معاويه بود..